​นิทานเรื่อง ลิงปลอกหอมใหญ่ (วิปัสนสา คือ การทิ้ง ปล่อยวาง ทุกอย่าง)        

เราเอาหอมใหญ่ให้ลิง 1 ลูก
ลิงก็ปลอกเปลือกออกทีละชั้น ๆ ๆ
นี่ไม่ใช่..ทิ้ง..นี่ไม่ใช่..ทิ้งไป...
นี่ก็ไม่ใช่...ทิ้งไป
นี่กินไม่ได้..นี่ก็กินไม่ได้
จนในที่สุดมันก็รู้ว่าไม่มีอะไรกินได้
นี่ก็ไม่ใช่..นี่ก็ไม่ใช่
ในที่สุด...ปล่อยวาง...ทุกสิ่งทุกอย่าง
ขันธ์ 5 มันเป็นของหนัก
เราก็แบกขันธ์ 5 ไปๆ มาๆ อยู่อย่างนั้น
เพราะเรามีอุปทานในขันธ์ 5
มองไปจุดไหน มองไปที่อะไร ก็มีแต่ตัวตน



มีแต่เรา มีแต่ของเราทั้งนั้น
เรารู้สึกว่าขันธ์ 5 เป็นเรา
เป็นของเรา.....
หนักใจ เครียด ร้องไห้กันอยู่ทุกวันนี้
เพราะอุปทานยึดมั่นถือมั่น

ผู้เจริญวิปัสสนาก็เหมือนกัน
สิ่งที่เรารู้สึกว่าเป็นเรา เป็นของเรา
เป็นตัวเป็นตนของเรา

นี่ก็ไม่ใช่..นี่ก็ไม่ใช่

ในที่สุด...ปล่อยวาง...ทุกสิ่งทุกอย่าง
ขันธ์ 5 มันเป็นของหนัก
เราก็แบกขันธ์ 5 ไปๆ มาๆ อยู่อย่างนั้น
เพราะเรามีอุปทานในขันธ์ 5
มองไปจุดไหน มองไปที่อะไร ก็มีแต่ตัวตน



อานาปานสติ ขั้นที่ 13-16

เมื่อเจริญสมถวิปัสสนากัมมัฎฐาน
เราก็เข้าไปดูๆ ก็เห็นว่า
อ้อ..... นี่ก็ไม่ใช่ของเรา นี่ก็ไม่ใช่ของเรา
นี่ก็ไม่ใช่ของเรา.....
เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ก็ปล่อยวางไป
ยึดเห็นชัดๆ แล้วปล่อยไป
ปล่อยไป... ปล่อยไป... ปล่อยไป...

จิตใจของเราจะเข้าถึงพุทธภาวะ
ภาวะแห่งการรู้อยู่ ตื่นอยู่ เบิกบานใจ

สพเพนาลํ อภินิเวสาย
สิ่งทั้งหลายทั้งปวงไม่ควรยึดมั่นถือมั่น
ไม่มีตัว ไม่มีตน เป็นสุญญตา

�/�
เราก็แบกขันธ์ 5 ไปๆ มาๆ อยู่อย่างนั้น
เพราะเรามีอุปทานในขันธ์ 5
มองไปจุดไหน มองไปที่อะไร ก็มีแต่ตัวตน

คัดลอกบางตอนมาจาก :: หนังสือ...ความสุขสูงสุด (ฉบับปีมะเส็ง)
โดย พระอาจารย์มิตซูโอะ คเวสโก